Komt er een Oscar voor de Belgisch-Guatemalteekse film 'Nuestras Madres'?
Die naam kwam mij bekend voor. Even mijn geheugen opfrissen en toen wist ik het weer. We ontmoetten elkaar verscheidene keren in Brussel in het kader van mijn pastorale en sociale contacten met Latijns-Amerikaanse vluchtelingen en migranten in de jaren '90. De vader van César werd gewelddadig ontvoerd en keerde, zoals zoveel anderen, nooit meer terug. César week later uit naar Mexico en kwam daarna terecht in België. Hij studeerde aan de Université Libre de Bruxelles en kreeg de Belgische nationaliteit. Veel zagen we elkaar niet, want hij vertoefde regelmatig in Parijs, waar hij studeerde met de camera in aanslag.
De 92ste Oscaruitreiking vindt plaats op 9 februari 2020.
Zijn eerste langspeelfilm 'Nuestras madres' is dit jaar (23 augustus) de Belgische inzending voor de Oscars. Jaarlijks zendt een 90-tal landen één film in voor de categorie "Beste internationale film". De Belgische jury koos de film uit voor zijn 'cinematografische kwaliteiten, de universaliteit van het thema en de maatschappelijke uitdagingen die het bescheiden en keurig oproept.'
Reeds voorheen viel de prent in de prijzen. In mei mocht César zich verheugen in de Prijs Caméra d’Or in een van de selecties tijdens het Filmfestival in Cannes.
De inspiratie voor de film is te zoeken bij de ontvoering en verdwijning van zijn vader in 1982. Hij was een politieke militant tijdens het intern gewapend conflict.
‘Hij die achterblijft leeft met de voortdurende sensatie dat hij die verdween op een dag weer tevoorschijn komt. Dat is een vreselijke toestand, want je behoudt voor altijd die hoop,’ getuigt César.
Toch ligt het niet in zijn bedoeling om een autobiografie neer te zetten. Hij focust eerder op het lot van de vele slachtoffers van het staatsgeweld.
Het verhaal speelt zich af in 2013. Ernesto, de hoofdfiguur, is forensisch antropoloog. Zijn opdracht bestaat erin om de resten van de lichamen te identificeren die in de jaren ’80 tijdens de horror van het intern gewapend conflict door het leger heimelijk in massagraven gedumpt werden.
Op een dag luistert hij naar het verhaal van een oude vrouw. Ernesto meent uit haar verhaal een spoor te vinden dat hem naar zijn vader kan leiden, een verzetsstrijder die verdween tijdens de oorlog. Ernesto luistert niet naar de raad van zijn moeder en stort zich halsoverkop in het dossier, op zoek naar de waarheid.
Ondertussen hoopt Nicolasa, een Mayavrouw, dat hij haar man kan terugvinden, die in 1982 vermoord werd omdat hij de rebellen van voedsel voorzag. Wanneer ze een foto van haar man met een rebellenleider toont, herkent Ernesto zijn vader.
De prent duurt 1,18 uur. Het is een coproductie tussen Guatemala, België en Frankrijk. Met deze beklijvende film wil César de getuigenissen over de militaire dictatuur en de naweeën van de gewelddadige verdwijningen veilig stellen tegen de vergetelheid. Dat toont hij ook aan in zijn vorige documentaire films Semillas de ceniza (2010) en Territorio liberado (2014).
Guido De Schrijver - Steungroep 'Solidair met Guatemala' Lidorganisatie van EU-LAT Network en van het Europees Netwerk Oscar Romero Comités
